Toen hij vele jaren later weer eens in Verdun was, zag Oskar Serti in het bos de beroemde 'Boom met de spijkers' terug. Daar kwamen de mensen uit de streek – volgens eeuwenoud bijgeloof – naartoe om hun kwalen kwijt te raken door er een spijker in te slaan die ze eerst een tijdje op de pijnlijke plek hadden gedragen.
In een vlaag van solidariteit wilde Serti in het lijden van de plaatselijke bevolking delen en hij strekte zich aan de voet van de boom uit om een middagdutje te doen.
Toen hij wakker werd, zaten zijn haren zo in de spijkers verstrikt dat hij ze moest uittrekken om los te komen. Tot zijn grote verbazing deed dat geen ziertje pijn, alsof het feit dat hij van tevoren met zijn behaarde scalp de spijkers had aangeraakt de pijn op afstand hield.
Niettemin voelde hij zich toen hij bij de boom wegliep bezwaard door het idee dat hij onbewust de kracht van de door anderen ingeslagen spijkers tot zijn eigen voordeel had aangewend. De dagen daarop was hij zich voorturend aan het verontschuldigen tegenover mensen uit de streek bij wie een oude kwaal schijnbaar plotseling weer opspeelde.